Temel olarak havalandırma; bir mahale mekanik veya doğal yöntemlerle taze dış ortam havası sağlanması olarak tanımlanır. Temiz hava için havalandırma miktarı; mahaldeki kişi sayısına, mahal taban alanına ve mahal hava değişimine göre belirlenebilir. Ancak iç hava kalitesi açısından en uygunu, ortamdaki CO2 miktarına göre havalandırma yapılmasıdır. Çünkü mahale verilmesi gereken hava miktarının görevi, iç ortamdaki kirletici oranlarını düşürmek ve kirleticiler için belirlenen limitlerin üstüne çıkılmasını engellemektir.
CO2 miktarının üst limiti ile ilgili kesin bir değer olmamakla birlikte, sınır değer 1.000 ppm’dir. Dolayısıyla 1.000 ppm CO2 konsantrasyonu, iç hava kalitesi için temel kabul edilmektedir. Eğer ortam içerisinde bulunan CO2 miktarı; 1.000 ppm’den düşük ise iç ortamdaki hava, kabul edilebilir iç hava kalitesindedir. Ortama sağlanan taze hava miktarı düşürülebilir ve enerji tüketimi azaltılabilir. Ancak 1.000 ppm’in üzerine doğru çıktıkça, havalandırma miktarının artırılması gerekmektedir. Şekil 2’de, CO2 seviyesi ile havalandırma arasındaki ilişki görülmektedir.